De ups en downs van het leven
Momenteel ben ik in het mooie Canada, vlakbij Toronto. Ik ben helemaal verliefd op dit land, zo mooi, vriendelijk en groots!
Anyway… Vorige week besloot ik om ‘even’ een rondje te gaan hardlopen.
Nu werd dit spontane rondje één van mijn mooiste rondjes ooit.
Waarom?
Omdat dit rondje op een hele mooie manier weergeeft hoe het leven kan gaan (of een herstel- of veranderproces).
Ik doe het wel even
Omdat ik me al eens eerder heb vergist in afstanden hier (lees: ze zijn groooooot) liep ik geregeld hetzelfde ‘streepje’. Nu wilde ik eens wat anders en mijn oom had een geweldig idee.Hij liet me een rondje zien wat prima te doen was.
Alleen, het is wel een beetje heuvelachtig zei hij.
Ahh, dat lukt wel zei ik nog.
Vol goede moed begon ik…
HOLY CRAP! Ik heb het geweten.
De afstand was inderdaad prima.
Maar die heuvels… Die had ik onderschat.
Desondanks was dit een van de mooiste rondjes ooit!
Let’s go!
In het begin was het prima te doen. Het was ‘semi’vlak, ik genoot van de natuur en het lopen ging als vanzelf.
Toen kwamen de eerste heuvels.
Oké, even schrap zetten en daarna is het voorbij.
Helaas.
Iedere keer als ik één had gehad, zag ik de volgende alweer liggen.
Dit ging maar door en door en er leek geen einde aan te komen.
Ondanks dat mijn conditie best goed is, had ik het behoorlijk zwaar. In het begin ging het wel, maar na de 6e heuvel had ik het toch wel een beetje gehad.
Gelukkig was de omgeving mooi! De zon, de blauwe lucht en natuur maakten veel goed. Dus met korte breaks tussendoor, waarbij ik de tijd nam om even stil te staan en te genieten, was ik weer opgeladen voor de volgende heuvel.
Houdt het dan nooit op?!
Toen ik dacht bijna klaar te zijn lag daar die enorme, stijle heuvel. Neeeee, niet nog een keer dacht ik nog.
Maar goed, linksom of rechtsom, er was geen andere, gemakkelijkere optie. Want helemaal terug betekende dat ik weer alllll die andere heuvels op & af moest (+al die km’s).
Ik kon dus kiezen en koos voor die laatste stijle heuvel.
Alle stappen samen vormen uiteindelijk de hele weg
Dus begon ik met het lopen; ene voet voor de ander, stap voor stap en alle stappen samen maakten dat ik uiteindelijk boven op die berg stond. Ja, op een aangepast, rustiger tempo ben boven gekomen.
En WOW, daar was mijn grote beloning: een enorm mooi, ver uitzicht over de stad en buursteden. Ik kon zelfs Toronto zien! Ondanks dat het zwaar was, was ik onwijs blij dat ik voor deze weg had gekozen. Het was de klim meer dan waard.
Moraal van dit verhaal; hoe harder de klim, des te mooier het uitzicht.
Ja, veranderen, herstellen, maar ook het leven kan soms behoorlijk pittig zijn. Het gaat met ups en downs.
Wat ik je wil meegeven is dat je niet moet vergeten dat, hoe vervelend deze downs ook zijn, ze ook veel moois te bieden hebben en uiteindelijk leiden naar iets moois!
Dus als je het om welke reden dan ook even moeilijk hebt, keep this in mind!
Last but not least; enjoy the way to your destination
En vergeet niet te genieten van de weg ernaar toe, vaak gebeuren hier hele mooie dingen die we onderschatten of niet zien.
Want als ik tijdens de klimmetjes geen oog had voor mijn omgeving, had ik het ook niet volgehouden en was ik nooit tot boven gekomen.
Ik wens je een mooie reis!
Liefs,
